Naiiyak ako. Umiiyak ako. Umiiyak pa rin ako.. hanggang ngayon..
Bakit nga ba ang pag-papaalam ay tunay na mahirap?! kahit ilang beses mong pagdaanan;
hindi ba nakakasanayan talaga un?
hindi ka ata talaga masasanay kahit ilang ulit mo maranasan un..
People come and go. and that's for sure..
pero bakit kahit alam na natin ang katotohanang ito, hindi pa rin natin maihanda ang sarili natin para pag nag-go na sila, hindi na mahirap..
dahil yun sa mga memories na habang anjan pa sila, ang mga memories na un ay nabuo nyo.. na unti unti mo naalala kasabay ng pag-iisip na magkakalayo na kayo..
there's also good in GOODbyes..
meron ba? oo maaaring meron; nauuna pa nga sa salitang yun diba? pero bakit, hindi parin good na maituring? nauna na ang good, tapos maiiwan ang bye.. :(
ilang tao na ang nasabihan ko ng goodbye.. tuwing may ganun, talaga nga namang, bumubuhos ang luha ko.. may time na hindi naman kami close, malulungkot ka nalang rin. pero higit kung close kami.. naku, bumabaha ng luha.. :p
walang halong biro..
ilan ang gabing ito sa mga pagkakataong iyon.. gosh..
naiisip ko palang na, malaki ang posibilidad na magpaalam na naman ako, hindi ko na mapigil ang pagtulo ng luha ko.. (bawal pa makita ni mami na umiiyak ako, nakakahiya.. kaya kailangan kong meron alibi para rito :P)
isang kantang makabayan ang background music ko ngayon, at talagang un pa ang pinatugtog ko no, at ayun, talagang tumutulo ang luha ko..
ang hirap. pag may aalis.. nakakalungkot.
No comments:
Post a Comment